یکی از شعرای ناقابلم که برای امام رضا سرودم و تقریبا به لهجه بیمرغیه تقدیم به همه اونایی که عاشق ثامن الحجج اند
یا امام رضا
شه طوسی و به درگهت گدایی مکنم از صبح تا شب پیش تو رضا رضایی مکنم
تا شاید یک کمکی به ای گدا رحم کنی دلا مثل سنگ شدن اونار کمی نرم کنی
هر کجا اسم تو بشه دگه دلها وا مشه غم غصه ها مرن همه جا با صفا مشه
یا رضا جون تو رضایی و رضایی صفتت پس دگه کی تو رضایی که بیم به درگهت
مم بیم به درگهت نوکریمه ر امضا کنی تا بشم نوکرتو کمی برم دعا کنی
کاش که کفتر مبدم رو گنبد طلات عزیز یا که گندم مبدم برای کفترات عزیز
دلمو هر وقت مگیره بیاد تو وامشه گره های بسته پیش تو همه رسوا مشه
نا امید نمکنی هر کس که پیش تو میه مریض و غریب و زائر همه پیش تو میه
ساعتی هم که شده میم بیم به مهمونی
اینقدر دوست درم امام رضا که نمدونی
اینقدر دوست درم امام رضا که نمدونی
این چون از اولین شعرامه ایراد زیاد داره که به بزرگواری خودتون ببخشید
